Wallen tot onder mijn oksel, mijn tong ergens op mijn knieën, ene voet voor de andere. Ik kan mij niet heugen wanneer ik me voor het laatst kwiek heb gevoeld. Moehoe! Bijna een jaar geleden begon het gelazer. Zwanger was ik natuurlijk ook al rond deze tijd vorig jaar maar behalve van misselijkheid had ik verrassend weinig last van me, myself and I. Ja ik moet ze altijd alle drie tevreden zien te houden, best lastig hoor!
Het begon allemaal ’s nachts om een uur of twee toen Aart zich benauwd voelde en het niet beter werd, ik bleef rustig maar Aart raakte steeds verder in paniek. Ik belde de huisartsenpost en terwijl ze daar op hun dooie gemakje overlegden sommeerde Aart mij een ambulance te bellen. Doodkalm zei ik dat hij niet blauw zag, nog ademde en op twee benen stond dus dat ik toch even die arts afwachtte. Het kostte wat overredingskracht hem zo ver te krijgen hier heen te komen want hij had niet zo’n zin de nacht te doorbreken met een gevalletje hyperventilatie. Pas na een half uur kwam hij aankakken om Aart in een antihyperventilatiegeval te laten blazen. Hielp niet en toen pas besloot hij de saturatie te meten die superlaag was in plaats van hoog zoals bij hyperventilatie. Omdat hij het niet snapte belde hij toch maar een ambulance en prikte een slecht infuus. Hij zou misschien wel longembolie hebben. Dat was het begin van de reeks ontdekkingen dat Aarts gezondheid erbarmelijk slecht was. Dat zijn conditie niet bijster goed was wisten we al en dat het allemaal niet helemaal lekker ging ook. Hij was vlak ervoor gestopt met roken, wie weet zou dat verlichting brengen. Dat het zo slecht was kwam echter als donderslag bij heldere hemel.
De volgende ‘nacht’ was toen ik een week later thuis kwam van koor met buikpijn. Darmkramp dacht ik. De hele nacht lag ik te kronkelen, geen houding was goed en ondanks pijnstillers kon ik niet slapen. Pas in de ochtend durfde ik te bellen en bleek ik een blindedarmontsteking te hebben. Vanaf dat moment had ik continue harde buiken. In bed werden ze vaak nog heviger, dat sliep ook niet zo lekker.
Een paar weken later volgden nog heel wat nachten. De nacht voordat Aart geopereerd werd. Ik sliep in een hotel met een vette slaappil een paar uurtjes. Om acht uur ’s ochtends ging Aart onder het mes, om acht uur ’s avonds waren ze zo’n beetje klaar. Helaas werd hij niet stabiel en werd mij aangeraden dichtbij te blijven. Het beetje dommelen deed ik die nacht in het logeerbed van vrienden in de buurt. De volgende ochtend ging Aart nog een keer onder het nes en die nacht sliep ik, met behulp van een inslaappil een paar uur. Ook de nachten daarna kon ik het slapen wel vergeten, het ging zo slecht. Het duurde een week voor Aart eindelijk van de medium care af mocht. Die week had hele lang nachten waarin ik regelmatig met mijn telefoon in mijn hand lag, naar niet belde omdat ik wist dat ze mij zouden bellen als het echt slecht ging. Een beetje slecht dat wilde ik niet horen zo midden in de nacht.
Die week had óók de nacht dat ik mijn baby voor het eerst in mijn buik voelde bewegen. Vanaf dat moment hield hij mij ’s nachts regelmatig wakker met zijn circuskunsten.
Tussen kerst en oud en nieuw volgde de volgende reeks slapeloze nachten. Er werd twee keer ingebroken. Ik durfde pas weer thuis te slapen toen Aart terug kwam uit het ziekenhuis een week later.
Vanaf zijn thuiskomst ook regelmatig slapeloze nachten. Hij voelde zich ’s nachts vaak hondsberoerd. Na een maand zaten we na weer zo’n doorwaakte nacht voor de tweede dag op een rij bij de huisarts. Saturatie van 83%, ik mocht hem met mijn zwangere buik en slaperige kop naar de eerste harthulp rijden.
Na een week opname mocht hij naar huis, dat hield hij krap 24 uur vol, twee slapeloze nachten later werd hij weer opgenomen.
Na thuiskomst na die derde opname bleef het kwakkelen en met enige regelmaat zat we ’s nachts op de eerste harthulp. We mochten zelf direct bellen en langskomen als er iets was.
Volgend op een van die bezoeken bleek mijn bloeddruk veel te hoog. Ik was 33 weken zwanger en werd opgenomen. Ik regelde dat Aart opgehaald werd van de eerste harthulp waar ik hem had achter gelaten met een ritmestoornis en bij mij mocht slapen. Hij sliep als een roos terwijl ik midden in de nacht boterhammen at en bloeddrukcontroles had. Na een week mocht ik naar huis. Die week had ik weer regelmatig slapeloze nachten door een zich niet lekker voelende Aart. We zaten ook weer een keer om vier uur ’s ochtends op de eerste hart hulp. Daarna had ik controle en was mijn bloeddruk weer veel te hoog. Eerst maar naar huis om te slapen.
Die zondag, 35 weken zwanger (maart 2013) was ik niet lekker, ’s avonds laat toch maar naar het ziekenhuis. Bloeddruk was 210/140, nu toch echt zwangerschapsvergiftiging, er volgde wederom een vrij slapeloze nacht met infuusgeprik, bloeddrukmetingen en hondsberoerd van de medicatie. Ook de nachten daarna sliep ik nauwelijks, ik lag aan een infuus, had een blaaskatheter en door het inleiden vrij pijnlijke harde buiken. Op woensdagochtend om een uur of vier belde ik de verpleging omdat ik niet lekker was. Bloeddruk was veel te hoog. Ik kreeg nog een infuus en de mededeling dat we de volgende dag ouders zouden worden.
Op 20 maart werd Lucas geboren bij 35 weken en 3 dagen. Er volgden heel wat slapeloze nachten die 3,5 week dat hij in het ziekenhuis lag.
Nou ja en daarna natuurlijk ook, nachtvoedingen en kolven. Aart hield me ook regelmatig wakker omdat hij niet lekker was en dan in paniek raakte.
Uiteindelijk toen alles een beetje een plekje begon te krijgen, het hebben van een baby routine begon te worden en het geruststellen van Aart bijna normaal, toen vond ik hem zo maar op een zonnige zondagmorgen dood en jullie willen niet weten hoeveel slapeloze nachten dáár uit volgden en nog volgen!
Het is twee uur ’s nachts, Lucas slaapt als een roosje en ik, ik lig wakker en vraag me af hoeveel jaar ik nodig zal hebben hiervan bij te slapen.
wendeljacobs 